Hallo, ik ben Alec en ik heb met mijn gezin Nederland voor Portugal verruild. Ik vind het leuk om jullie te vertellen wat ik (en mijn gezin) meemaken op onze reis! Maar eerst wil ik vertellen hoe we zo ver gekomen zijn. Mijn vrouw en ik zijn samen met onze zoon onderweg. We maken dezelfde dingen mee maar beleven die wel op onze eigen manier. Dit is mijn verhaal…

Ik merk niet alleen zakelijk maar ook persoonlijk dat ik steeds meer moeite heb gekregen met hoe alles in de afgelopen 20 jaar in Nederland is gegaan. Begrijp me goed, er is niets mis mee. Alleen kreeg ik meer en meer het gevoel dat dat het hoogste is dat ik bereik… “Er is niets mis mee”…

Ieder op onze eigen manier hebben mijn vrouw Daniëla en ik dit steeds sterker en op steeds meer manieren ervaren. En daarbij kwam ook de vraag steeds duidelijker naar voren toe – willen we dit als toekomst voor onszelf en voor onze zoon?

Daniëla is vooral na de geboorte van onze zoon Kobe en tijdens de eerste twee lockdown periodes op zoek gegaan naar antwoorden op vragen die ze zichzelf begon te stellen. Vragen over het leven dat we onze zoon willen bieden. Op zoek onder andere via internet. En ze kwam daar bij een oud-collega uit die op een heel bijzondere manier woonde in Portugal. Daarna kwam het “forest school” onderwijs voorbij. Deze onderwijsvorm is in Portugal dankzij thuisonderwijs mogelijk, wat in Nederland niet mag. En uiteindelijk resulteerde dat in een bezoek aan Portugal in het voorjaar van 2022 waar Daniëla en Kobe bijna een maand dit alles hebben ervaren.

Ik ben daar toen ook een week geweest en het voelde goed! Mijn oude droom over een andere levensstijl, meer in balans met de natuur en samen met gelijkgestemden kwam in alle kracht bovendrijven. Er veranderde iets in me tijdens die reis…

In het jaar er na merkte ik dat ik dat gevoel niet meer kon ontkennen. De contacten die ik had gelegd – met uiteindelijk een nieuwe baan in Portugal als gevolg – maar ook de natuur, het land, de geuren en kleuren lieten zich niet meer wegdrukken.

Ik probeerde uit alle macht om mijn leven gewoon te laten doorgaan. Ik werkte aan de toekomst van mijn praktijk. Ik bleef mezelf voor houden dat het prima was als alles doorging zoals het al 12 jaar ging. En ik geloofde het soms ook zelf. Totdat ik dan in de nacht wakker werd met een heel duidelijke gedachte. Heel vaak was dat of ik kon en wilde leven met “er is niets mis mee”. Ik lag dan te piekeren over wat ik overhoop zou halen en of het dat allemaal waard was.

Tot ik echt vastliep. Ik werd 50 en alles leek moeizamer en moeizamer te gaan. Dingen waar ik plezier in had werden een opgave. En ook in mijn relatie merkte ik dat er iets mocht veranderen. Daniëla ervaarde dat ze niet haar gevoel kon volgen en ze vroeg me vaak om samen onderweg te gaan.

Toen kregen we goede vrienden op visite. Zij hebben op hun eigen manier ruim 25 jaar geleden deze keuze gemaakt. Ik kende hun verhaal – dacht ik. In de versie die ik bedacht of herinnerd had was er financiële overvloed, werkte alles mee en was hun einddoel al binnen bereik voor ze vertrokken.

Die avond hoorde ik voor de eerste keer, en kon ik er ook naar luisteren, hoe het echt was gegaan. Dat ze in het diepe waren gesprongen. Dat helemaal niet vooraf duidelijk was geweest dat alles goed zou komen (maar dat ze wel altijd in hun droom hebben geloofd en dat ze vertrouwden dat het loslaten van dierbaren geen afscheid was). Dat er geen financiële overvloed was maar dat er in hun geval altijd precies genoeg was – zeker als het nodig was.

En dat was het laatste duwtje. Ik kon toen niet meer anders dan accepteren dat ik dit zelf ook wilde en durfde. Tot nu toe vertrouwde ik wel maar geloofde diep van binnen niet dat het mogelijk was. Terwijl het al aan het gebeuren was – ons plan voor een plek en voor ons perfecte leven hadden we in twee jaar tijd al samen besproken, geschreven en beschreven. En ik durfde te vertrouwen dat het loslaten van zekerheden geen afscheid maar een noodzakelijke en niet meer te vermijden stap was. De stap naar onze gezamenlijke droom.

Het voelde opeens alsof ik de laatste jaren in een enorme katapult had gezeten, veilig vastgeklemd in mijn vertrouwde leven. Er was niets mis mee. Door niet in actie te komen bewoog alles om me heen verder, de elastieken spanden zich aan. Steeds strakker en strakker. En tijdens de avond met onze lieve vrienden en de keuze die avond om in actie te komen werd het touwtje waarmee ik mezelf op mijn vertrouwde plek vast hield doorgeknipt en werd ik afgeschoten.

Iets meer dan 3 maanden later waren we klaar om te vertrekken. Er was een nieuwe co-ouderschapsregeling voor mijn twee oudste kinderen, het huis was verkocht, er was een nieuwe plek voor mijn praktijk in Maastricht. We kochten een fijne caravan om mee op verkenning te gaan, samen met de perfecte auto voor in Portugal. Ik ontving heel veel support en positiviteit van mijn klanten, zakelijke relaties, familie en vrienden. Alles wat we zochten was er of kwam als ik erop focuste.

Ik ga het in mijn blogs niet over het zakelijke stuk hebben. Wil je daar meer over weten, vraag het me dan. Ik wil het vooral hebben over alles dat we meemaken vanaf het moment dat we ons huis hadden verkocht en dat we onze reis begonnen. Daar zullen de blogs over gaan.

Ik ga niet beloven dat ik iedere week iets plaats. Ik ga schrijven als ik inspiratie heb of iets heb om over te schrijven. En ik hoop jou als lezer zo deelgenoot te kunnen maken van ons avontuur. Van onze reis naar het verwezenlijken van onze droom.

Ga je mee?