Maandag 25 september was de grote dag. We hadden er maanden naar toe gewerkt. De oplevering van ons huis. Het was verkocht binnen 5 dagen nadat het op de markt gezet was. We moesten alleen nog wachten tot het zo ver was.

Niet dat we ons hoefden te vervelen… ik had nog mijn praktijkruimte in huis en mijn klanten kwamen graag. Zeker in de wetenschap dat ik er vanaf eind september niet meer dagelijks zou zijn. En we waren bezig om alle spullen die we hadden uit te zoeken. We hadden onszelf de beperking opgelegd van een kleine opslag. Alleen plek voor de zaken die echt belangrijk genoeg waren om te bewaren. Het kwam neer op drie soorten spullen: Mee naar Portugal (de essentiële zaken), in de opslag voor “later” (persoonlijke spullen) en “kan weg” (de rest).

De laatste twee weken vooraf waren pittig. De nieuwe co-ouderschap regeling was op mijn verzoek ingegaan. Dus ik zag mijn oudste twee kinderen voor het eerst niet meer wekelijks. En de voorlaatste week stond helemaal in het teken van mijn klanten.
Die laatste week was vooral inpakken, ritjes naar de kringloopwinkels, naar het milieupark, regelen dat alles dat mensen wilden hebben opgehaald werd en de rest inpakken of afvoeren. En er waren veel ritjes naar de opslag – elke rit hield ook in dat wat er al stond toch beter anders neergezet kon worden.

De laatste twee dagen waren gevuld met het huis leeghalen en klaar maken voor de oplevering. Ironisch, het laatste weekeinde bleek er nog veel naar boven te zijn gekomen dat weg kon, dus in de anderhalf uur voor de oplevering ben ik nog snel twee keer naar het milieuperron geracet en terwijl de makelaar en de kopers er al waren voor de oplevering trok ik snel nog op straat mijn nette overhemd aan. En zo eindigde de bijna 7,5 jaar dat we in ons huis woonden.

We hadden om allerlei zaken af te ronden onze caravan 3 dagen op een camping neergezet. Dit gaf wat ruimte om spullen te herschikken. De caravan bleek toch wel erg vol te zitten en was te zwaar, gelukkig bracht een dakkoffer op de auto de nodige ruimte. En we konden in die tijd Kobe nog afscheid laten nemen van zijn vriendjes tijdens een speelmiddag in de speeltuin op de camping.

Daniëla heeft Kobe zelfs nog een ochtend meegenomen naar het zwembad in Maastricht. Na afloop haalde ze nog wat boodschappen in de stad – Kobe mocht intussen een filmpje kijken op haar telefoon. En zo vlogen ook die dagen voorbij.

Op de avond voor vertrek hadden we afgesproken met mijn schoonvader bij een restaurantje op een paar minuten lopen van de camping. We zouden nog een laatste keer voor ons vertrek samen wat drinken en even gezellig samenzijn. We maakten ons klaar om daar heen te lopen. Daniëla pakte haar tas op en zei “Shit!”. Op mijn vraag wat er was zei ze, “Die is te licht. Mijn portemonnee zit er niet in!”. Even was er paniek, we waren er al snel achter dat ze hem als laatste die ochtend na het zwembad had gebruikt. De boodschappen had ze betaald in de winkel, ze had alles los op haar arm meegenomen en in de auto neergelegd. Maar daar lag hij ook niet.

Kobe zei dat hij iets had horen vallen bij het inladen. Hij wist het zich goed te herinneren. En ze hadden nog een foto gemaakt van die ene opvallende auto die naast ze geparkeerd stond.

We hebben de supermarkt meteen gebeld maar die hadden hem niet. Er was geen geld gepind (contactloos betalen stond aan). Een geluk bij een ongeluk. De politie had hem niet ontvangen maar gaf aan dat alles liep via de gevonden voorwerpen bij de gemeente. Die waren om acht uur in de avond niet meer bereikbaar.

We bedachten dat er drie opties waren, de portemonnee was tijdens het lopen gevallen, of hij was bij het inladen onder de auto gekomen of ze had hem gedachteloos op het dak gelegd bij het maken van de foto en was ingestapt en weggereden. We hebben alle pasjes geblokkeerd, rijbewijs en kentekenbewijs als verloren aangemerkt bij de RDW en zijn met wat vertraging bij het restaurantje aangekomen.

De volgende dag (vrijdag) begon de kettingreactie. Daniëla haar rijbewijs was dus vermist. En dat moest ze hebben in Portugal (vooral omdat zij tot in kerstmis daar zou zijn). Online aanvragen kon niet als het oude als vermist was aangemerkt. Dus moesten we aan het loket een nieuwe aanvragen. Een belletje naar de gemeente (Maastricht) – “Sorry, u staat hier niet meer ingeschreven”. Verdikkie, dat klopt. We hebben een postadres voor tijdens onze reis, in de Haarlemmermeer. Dus we hebben snel gebeld met het gemeentehuis in Hoofddorp. Of we vanmiddag langs konden komen om een spoedaanvraag te doen en maandag het rijbewijs op te halen. Het antwoord was ontnuchterend… sorry maar we hebben pas dinsdag om 10:35u een plekje voor de aanvraag en het duurt 48 uur voordat het er is. Ofwel, we zouden pas op zijn vroegst de donderdag in de volgende week op weg kunnen. En we moesten vanuit Zuid-Limburg naar Noord-Holland. 230 Km de verkeerde kant op.

En daarna moesten we 2300 km naar het zuiden reizen naar onze eerste plek in Portugal. In de buurt van ondernemers die we daar hadden leren kennen. In de buurt van Porto waar ik een afspraak had om als ondernemer aan de gang te kunnen in Portugal. En ik zou 2 weken later alweer voor het co-ouderschap in Nederland zijn…

We zeiden toen al tegen elkaar dat er een reden voor zou zijn. Dat we er misschien wel nooit achter zouden komen maar dat zulke dingen niet zomaar gebeuren.

En zo koppelden we de caravan op een zondagochtend achter de auto en reden we naar Noord-Holland, onze eerste stop op weg naar Portugal.

En geloof me als ik je vertel, de reden dat dit gebeurde die bleek er te zijn. Wordt vervolgd…